-[Πουκεβίλ 1799 (1980), 246] Πελοπόννησος: Εκτός από τους χορούς αυτού του χαρακτήρα, υπάρχουν κι άλλοι που συνηθίζονται στην Ελλάδα, από τους οποίους ένας μου φάνηκε εξαιρετικά ευχάριστος. Είναι ο γνωστός με το όνομα Ρωμέικα. Φαίνεται πως τον έχει περιγράψει ο Ησίοδος, όταν λέει: "Οδηγούσαν τον γλυκό χορό, τον αγαπημένο χορό". Πόσο επιβλητκή είναι η αρχή του καταμεσίς μιας μεγάλης αίθουσας ή πάνω σ' ένα οροπέδιο κατάσπαρτο με λουλούδια! Πόσο θέλγητρο σ' αυτή τη γραμμή των γοητευτικών γυναικών, που κρατημένες από το χέρι, διπλώνονται στον εαυτό τους και συμπλέκονται περνώντας με τη σειρά τους κάτω από τα μπράτσα η μια της άλλης! Αρχίζει με αργόκαι σοβαρό ρυθμό, που η κίνησή του επιταχύνεται προοδευτικά σε σημείο που να ξαφνιάζει τα μάτια με την ταχύτητά του. Τραγούδια που επαναλαμβάνονται από τους χορευτές, κανονίζουν τον ρυθμό σε συμφωνία με τα όργανα.
-[Ιστριάδος 1861, 333] Ελλάδα: Ο Ρωμαϊκός λεγόμενος ομοιάζει προς τον του Θησέως, ή τον της Αριάδνης διαγραφόμενον εν τη Ιλιάδι. Ενίοτε χορεύουσιν αυτόν κρατούντες νήμα (μίτον της Αριάδνης), άλλοτε δε ρινόμακτρον. Αι δε γυναίκες ακολουθούσι συνεχόμεναι δια της ζώνης τον φέροντα αυτό. Ο χορός ούτος φαίνεται χαρίεις όσον και σεμνός, ενώ οι των Τούρκων έχουσι χαρακτήρα οργιαστικόν, ως λέγει ο Βύρων, των αρχαίων μαινάδων.
-[Γουλάκη-Βουτυρά 1990, 80] Ελλάδα: Ο χορός που αναφέρεται, περιγράφεται και εικονογραφείται συχνότερα είναι ο Ελληνικός ή όπως συνήθως ονομάζεται ο Ρωμέικος, ο δεύτερος από τους έξι χορούς που ξεχωρίζει ο Guys. Η ονομασία του χορού Ρωμέικα ή Ρωμέικος αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Porter και μετά από τον Riedesel. Ο πρώτος επισκέφθηκε την Ελλάδα το 1746 και ο δεύτερος το 1768-69. Και οι δύο επισκέφθηκαν την Κωνσταντινούπολη. Η ονομασία Ρωμέικα ή Ελληνικός χορός δεν παραδίδεται για κανένα σύγχρονο λαϊκό χορό και μας είναι γνωστή μόνο από τους περιηγητές οι οποίοι, εκτός από την ταύτιση με την αρχαιότητα, περιγράφουν ένα χορό που φαίνεται ότι έχει πολλές παραλλαγές και χορεύεται σε διάφορες περιπτώσεις. Πιθανότατα πρόκειται για τον Συρτό, ένα χορό που χόρευαν σε πολλές παραλλαγές σε διάφορες περιοχές της Ελλάδος. Ο περιηγητής που έφθανε στην Ελλάδα κυκλοφορούσε με τη συνοδεία ενός τούρκικου φιρμανιού κι ενός Τούρκου διερμηνέα. Οταν λοιπόν παρακολουθούσε στη διάρκεια κάποιας γιορτής τους Ελληνες χορευτές και ρωτούσε τον Τούρκο διερμηνέα για το όνομα του χορού, ο Τούρκος φυσικά θα απαντούσε ότι χορεύουν "ρωμέικα", δηλαδή ελληνικά. Είναι λοιπόν πιθανό έτσι να δημιουργήθηκε και να επικράτησε αυτή η εντύπωση στους ξένους περιηγητές, ότι υπήρχε δηλαδή χορός με τέτοιο όνομα. Την άποψη αυτή φαίνεται να στηρίζουν και οι λίγες μουσικές καταγραφές των Ρωμέικων που σώζονται και που αποδίδουν διάφορα είδη Συρτού.
|