| ( 1 ) | Κείμενα |
| Κείμενο : φλάμπουρο ή χλάμπουρος , Χοροί με φλάμπουρο, με αυτοσχέδια σημαία ή με την επίσημη σημαία του κράτους. |
| Πηγή : Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Χορού , Ευρετήριο : E-CD9AF |
| -[Τσιότρας 1964, 85] Παλαιοχώρα Χαλκιδικής: Την Παρασκευή του γάμου, στου νουνού το σπίτι, ο "χλάμπουρους", δηλαδή είδος σημαίας. Παίρνουν ένα καλάμι για κοντάρι. Βάζουν ένα χρωματιστό μαντήλι (πατίστα) χρώματος ροζ και ράβουν επάνου του μπρούσλιανο, και βαμβάκι με βαράγκι στον μπρούσλιανο. Τρυπούν το καλάμι πάνω και κάτω απ' το μέρος που φτάνει το μαντήλι και βάζουν σταυρωτά δυο σουγλιά με τέσσερα ρόδια πάνω και κάτω. Κατόπιν τ' απόγευμα τον χορεύουν στου νουνού την αυλή. Τον χορόν σύρει ένας άνδρας για σημαιοφόρος και ακολουθούν γυναίκες. Κατόπιν τρία αγόρια και τρία κορίτσια 10-12 χρονών συγγενικά του νουνού πηγαίνουν το χλάμπουρο στο σπίτι του γαμβρού. Εκεί οι συγγενείς, άντρες-γυναίκες, του γαμβρού τραγουδούν τα ίδια τραγούδια και χορεύουν του χλάμπουρου. -[Καρέλλας 1967, 216] Σαύρα Θράκης: Τελετή του γάμου: Το Σάββατο βράδυ προς την Κυριακή στο σπίτι του γαμπρού φτειάνουν το μπαϊράκι ή φλάμπουρο με αυτόν τον τρόπο: Μικρά καλαμπόκια τα τρυπούν και τα περνούν σ' ένα σκοινί (σπάγγο), τα δένουν σ' ένα κοντό ξύλο. Κατά τον ίδιο τρόπο δένουν και σταφίδες στο ξύλο αυτό κρεμούν μαντίλια, πετσέτες κλπ. Το παίρνει ο μπαριαχτάρης (ένας γερός χορευτάρης) και το χορεύει με τραγούδια και τα όργανα. Χορεύει με όλους τους καλεσμένους υποχρεωτικά, γι' αυτό διαλέγουν τον πιο γερό (δυνατό) που πρέπει να είναι ελεύτερος (ανύπαντρος). Χορεύει μέχρι να κουραστή και να πέση κάτω, οπότε τον κοροϊδεύουν οι άλλοι, γι' αυτό βάζει τα δυνατά του. Την Κυριακή, πριν πάει η νύφη στην εκκλησία, έξω χορεύουν τα παλλικάρια με τα κορίτσια και προσπαθούν οι συγγενείς της νύφης (τα παλλικάρια) να ρίξουν τον μπαριαχτάρη κάτω με τρικλοποδιές για να γελάσουν ενώ εκείνος χορεύει. -[Τόλης 1969, 177] Καροπλέσι Αγράφων: Το απόγευμα στην αυλή του γαμπρού ετοίμαζαν το φλάμπουρο. Το έφκιαναν από ξύλο λεπτό, δυο μέτρα και παραπάνω. Στην κορυφή σχημάτιζαν σταυρό και έμπηχναν τρία μεγάλα κόκκινα μήλα. Λίγους πόντους κάτω από το σταυρό κρεμούσαν ένα τεντωμένο ορθογώνιο κομμάτι από λευκό πανί με διαστάσεις 1 επί 1,20 μέτρα και στο κέντρο του έκαναν με μετάλλινο νόμισμα κόκκινο σταυρό. Στο διάστημα αυτό κορίτσια και αγόρια τραγουδούσαν το παρακάτω τραγούδι: "Εσένα, φλαμπουριάρη μου, θέλω σε τραγουδήσει, ράψε το φλάμπουρο γερά, θα γύρη ράχες και βουνά...". Και κατόπιν χορεύαν με το φλάμπουρο που πάντα το κρατούσε ψηλά αυτός που έσερνε το χορό. Σαν τελείωνε ο χορός, ένας μπράτμος κάρφωνε το φλάμπουρο στο ψηλότερο μέρος του σπιτιού. Μετά το φαγητό πιάνονταν στο χορό στην αυλή της νύφης ή στην αυλή της εκκλησίας. Πρώτος θα έσερνε το χορό ο νουνός με το φλάμπουρο σηκωμένο ψηλά, η νουνά, οι γονείς της νύφης, που τους κρατούσε η νύφη. -[Αναγνωστόπουλος 1975, 45] Πύργος Υπάτης Φθιώτιδας: Κατά την ετοιμασία του φλάμπουρου κορίτσια και αγόρια τραγουδούν και χορεύουν. -[Καινούργιος 1978, 262] Παλιοχώρι Ρούμελης, Σαρακατσάνοι: Κάθε πρώτος που χορεύει κρατάει ψηλά το φλάμπουρο, που χορεύει κι αυτό μαζί του, τον ίδιο ρυθμό. Πρώτα χορεύουν νύφη και γαμπρός, ο κουμπάρος, οι γονείς, τ' αδέλφια κι όλοι οι συγγενείς και καλεσμένοι. -[Παπαποστόλου 1983, 75] Εύβοια: Στον χορό, ο κάθε πρώτος που θα χορέψει υποχρεούται να χορεύει μπροστά τον φλάμπουρο κουνώντας τον επιδεικτικά πάνω από τα κεφάλια των καλεσμένων. |